Gisteren werd duidelijk dat het over en uit was voor Pieter De Crem als burgemeester van Aalter. Uit een audit bleek dat hij jarenlang mensen met een niet-Belgisch klinkende naam moeilijker maakte om zich in te schrijven in de gemeente.

De Crem, al 30 jaar burgemeester van Aalter, gaf aan zich van geen kwaad bewust te zijn. Pas na de audit besloot hij de vlucht vooruit te nemen en legde hij zelf zijn mandaat neer.

De Crem, ooit een boegbeeld van CD&V, verdwijnt via de achterdeur. Vandaag raakte bekend dat hij ook zijn partijkaart zal inleveren, omdat hij zich niet meer kan verzoenen met de manier waarop de partij vandaag functioneert.

De vraag is: is CD&V echt de voeling met de burgemeesters en de Vlaming kwijt? Persoonlijk denk ik van niet. Hier in Halle bijvoorbeeld luisteren we vaak naar de mensen en willen we echt weten wat er leeft.

Ik denk dat dit ook geldt voor de partijtop. De aansluiting bij het middenveld, bij de gewone man of vrouw op straat — van dorp tot grote stad — mag niet vergeten worden. Onze voorzitter weet wat er leeft onder de militanten en burgemeesters.

Je mag echter niet tegen de wet ingaan of de wetten van dit land naast je neerleggen. Anderzijds moet je wel rekening houden met de verzuchtingen van de maatschappij:

• Ellenlange wachtlijsten voor een sociale woning
• Toenemend geweld en criminaliteit
• De verzuring van de samenleving
• Inburgering en integratie die niet altijd vlot verlopen

Kleine steden en gemeenten krijgen steeds vaker te maken met problemen die in grote steden al lang bestaan. Oostende is daar de laatste weken een treffend voorbeeld van.

De kwaliteit van ons onderwijs gaat achteruit door verschillende factoren: te weinig leerkrachten, kinderen die vaker studie hebben op een week dan wij vroeger op een heel jaar — het is geen uitzondering meer.

Opvoeding begint bij de ouders, maar ook vrienden, school en omgeving dragen bij aan de omstandigheden waarin jongeren opgroeien — goed of slecht.

In ons land is er nog veel werk om armoede weg te werken. De “Wir schaffen das”-solidariteit van Angela Merkel maakt steeds meer plaats voor een “eigen volk eerst”-mentaliteit.

Veel mensen vragen zich af waarom ons land altijd geld moet geven aan andere landen, terwijl ook hier veel armoede is. Organisaties zoals Poverello of Brothers of Solidarity hebben elke week hun handen vol om mensen in nood een degelijke maaltijd te bezorgen.

Het beleid van de afgelopen decennia heeft geleid tot besparingen. Vooral federaal, in Brussel en Wallonië, zitten we met enorme financiële putten. Er moet dringend geld gevonden worden om verdere escalatie te voorkomen.

De economie in Europa kreunt onder de druk van lage loonlanden. Frankrijk heeft, net als België en Nederland, moeite om de staatschuld onder controle te krijgen. Daarnaast kampen deze landen met een enorme toevloed aan asielzoekers en toenemend straatgeweld, drugsoorlogen, uit de hand gelopen betogingen, geweld tegen politiediensten en zelfs aanslagen — het is dagelijkse kost.

De laatste maanden zie je dat landen hun grenzen beter willen beveiligen en meer zicht willen krijgen op wie hun grondgebied betreedt.

Dat is een heel ander standpunt dan in de jaren ’80 en ’90, toen België samen met Nederland, Luxemburg, Duitsland en Frankrijk de Schengenzone oprichtte.

De Schengenzone vergemakkelijkt het reizen en de handel binnen Europa, maar reizen zonder grenzen heeft ook een keerzijde: criminaliteit stopt niet aan de grens.

Ik denk dat De Crem net dat wilde aanpakken: de toevloed vanuit steden als Gent naar Aalter stoppen. In Aalter heeft vandaag bijna 95% van de inwoners de Belgische nationaliteit, in Gent is dat slechts 60%.

Je kan je echter afvragen of het deontologisch klopt dat mensen tot negen keer langer moeten wachten om zich te kunnen inschrijven in de gemeente. Anderzijds leeft dit gevoel wel bij veel mensen.

Men mag het gevoel van de man in de straat niet negeren. Veel mensen zien dat de huurprijzen onder druk staan, dat woningen onbetaalbaar worden voor hun kinderen, dat de sociale woningmarkt kreunt onder de aanvragen, en dat de maatschappij steeds diverser wordt.

Diversiteit is goed, als je die op een goede manier inzet: mensen de normen en waarden van onze samenleving bijbrengen, de taal leren, integreren. Diversiteit kan onze samenleving versterken — maar daar wringt het schoentje.

Vorige week zag ik een reportage over basisschool Balder in Brussel. Die kampt met een groot lerarentekort, wat leidt tot enorme achterstand bij de kinderen. Ouders komen vaak uit moeilijke situaties, en kinderen groeien op in armoede. Halverwege het schooljaar moest een leerjaar zelfs gesloten worden door de inspectie — het was niet langer houdbaar.

Laat dat nu net zijn wat onze maatschappij moet aanpakken. Laten we daar middelen voor vrijmaken. Elk kind in ons land verdient onderwijs op maat en kansen om zich te ontwikkelen. De normvervaging waarmee onze maatschappij kampt, moet stoppen.

Veel van deze kinderen komen onterecht in de B-stroom terecht, terwijl ze vaak veel potentieel hebben. Dat moet ontwikkeld kunnen worden. De B-stroomrichtingen in onze regio zitten overvol, terwijl onze arbeidsmarkt snakt naar arbeiders, logistieke medewerkers, beenhouwers en andere beroepen die moeilijk ingevuld raken.

Asiel en migratie moeten op Europees niveau worden aangepakt. Europa moet eindelijk werk maken van een goede migratieaanpak. Mensen in nood zijn welkom en moeten geholpen worden, maar als je al asiel hebt verkregen in een ander EU-land, dan moet België je niet opnieuw opvangen. Dossiers moeten sneller verwerkt worden, en uitzetting mag geen vodje papier meer zijn. Landen die hun burgers niet terugnemen, moeten financieel gestraft worden — dat is de enige taal die ze verstaan.

Ik keur niet goed wat De Crem deed, maar ik denk dat Brussel hier één ding uit moet onthouden: er is nog veel werk om de diversiteit — die een meerwaarde kan zijn — ook echt een meerwaarde te laten zijn voor iedereen die in België samenleeft. Want het is niet omdat je een buitenlands klinkende achternaam hebt, dat je niet geïntegreerd bent, hier niet geboren bent, of je niet hebt aangepast aan onze normen en waarden. En dat je je kinderen niet alle kansen wil bieden die ze verdienen.

Ieder kind verdient goed onderwijs en alle kansen op een mooi leven. Ieder mens verdient een menswaardig bestaan!